رکاب زدن و همراهی به مراکز حمایتی
بعد از حدود یکی ماهی برای سال نو و تعطیلات به خودم استراحت داده بودم، حالا دوباره وبلاگ نوشتن رو شروع می‌کنم، اولش می‌خواستم از «کرونا» و برگشت به کار بنویسم اما فکر کردم که دوچرخه‌سواری و باشگاه رفتن موضوعات مورد علاقه‌ی این روزهای من هستند، چیزهایی که حداقل شش روز در هفته با علاقه بهشون مشغولم. پس چرا ازشون ننویسم؟
یکی از برنامه‌هایی که اول سال، برای سال ۲۰۲۱ برای خودم نوشتم دوچرخه سواری جدی‌تر بود، اینکه بتونم تا آخر سال ۱۰۰ کیلومتر رکاب بزنم و حداقل تو یک Event دوچرخه‌سواری شرکت کنم. خوشبختانه این Event زودتر از چیزی که دوست داشتم اتفاق افتاد و قراره اواخر مارچ یک مسیر حدود ۶۰ کیلومتری رو با تعداد زیادی دوچرخه سوار رکاب بزنم! معمولا مسیرها رو در روز دوچرخه‌سواری می‌بندند و پلیس و آمبولانس هم شرکت کنندگان را همراهی می‌کنه.
چیزی که شاید بیشتر از خود این Event برام جذاب بود این بود که رخدادهای این طوری، تقریبا اینجا زیاد برگزار می‌شه، یک تیمی به صورت داوطلبانه این رخدادها را برگزار می‌کنند و سود حاصل از ثبت نام به این موسسات خیریه پرداخت می‌شه.
خودم اون اوایل که اومده بودم استرالیا اگه یکی می‌گفت مثلا ۱۰۰ دلار بابت فلان Event پرداخت کردم که بدوم یا رکاب بزنم، تعجب می‌کردم! اما حالا نه تنها خودم چنین کاری کردم بلکه به دوستان و همکارهام ایمیل زدم که به من کمک کنید که به Goal که برای این رخداد تعریف کردم (یعنی جمع کردن مبلغ ۲۵۰ دلار برای کمک به افرادی که مشکل mental health دارند) برسم. یعنی امثال این رخدادها بیشتر از اون که روی برد و باخت شرکت‌کننده‌ها کار کنند، بر روی اینکه چه کسی می‌تونه پول بیشتری جمع کنه تمرکز می‌کنند. امکانات جالب و کاربردی هم روی سایت‌هاشون تعریف می‌کنند چیزهایی از قبیل تعیین تیم تا امکان سفارش لباس و …
در هر حال گمونم برای شخص من، اولین باری باشه که تو چنین Event شرکت می‌کنم. در مقایسه با ماههای قبلی که دوچرخه‌ام رو خریده بودم تجهیزات بیشتری دارم و حداقل هفته‌ای دوبار رکاب می‌زنم. تلاش می‌کنم که در مورد این موضوع و تجربه‌ای که در این راه کسب می‌کنم بیشتر بنویسم.
امیدوارم که روزی در ایران هم مراکز خیریه، بیشتر به حرکت‌های این چنینی رو بیاورند. (البته اطمینان ندارم شاید همین حالا هم چنین چیزهایی شروع شده باشه).