چهل سالگی برای مهاجرت دیر نیست؟
منتشر شده در: سپتامبر 1, 2018
سن و سال برای مهاجرت چیزیه که هنوز هم فکر من رو به خودش مشغول می‌کنه خیلی وقتها آرزو کردم که کاشکی شرایطی بود که می‌تونستم ده سال زودتر مهاجرت کنم. از طرفی چیزی بوده که خیلیا ازم پرسیدن که برای یه آدم چهل ساله دیر نیست که بخواد دوباره از اول همه چی رو از اول شروع کنه؟
چیزی که باور دارم اینه که اصولا با سن کمتر شرایط خیلی بهتری در دنیا و زندگی جدید خواهیم داشت، قطعا آدم هجده ساله‌ای که اومده اینجا بیشتر از من که تو سن سی و دو سه سالگی مهاجرت کرده می‌تونه توی این جامعه قاطی بشه، چیز یاد بگیره، احتمالا می‌تونه همینجا درس بخونه و چیزهای بیشتری رو توی این جامعه تجربه کنه.
قدرت یادگیری آدمها رو هم نباید دست کم بگیریم. بچه‌های دو سه ساله که اومدن اینجا، در مدت خیلی کوتاهی به مراتب بهتر از پدر و مادرهاشون می‌تونن انگلیسی صحبت کنن و مشکل لهجه و خیلی چیزهایی که ما به عنوان مهاجر نسل اول رو داریم، نخواهند داشت.
اگه به امتیازهایی که برای ویزای تخصصی هم داده می‌شه توجه کنید بیشترین امتیاز بین 25 تا 32 ساله و بعد از 45 سالگی دیگه امتیازی برای سن به افراد متقاضی داده نمی‌شه! که خب شاید طبیعی به نظر برسه. پس اگه همه اینها رو کنار هم بچینیم باید بپذیریم که سن و سال برای زندگی جدید و مهاجرت فاکتور تاثیرگذاریه اما برسیم به نیمه پر لیوان…
.
نیمه پر لیوان…
با تمام این حرفها آدمها، توانایی‌ها و اولویت‌هاشون باهم متفاوته، من شخصا آدمهایی رو دیدم که تو همین بازه سنی اومدن و فکر کردن نمی‌تونن و نمی‌شه، به همین دلیل برگشتن. برعکس آدمهای بالای چهل سال رو هم اطرافم می‌بینم که از زندگی اینجا راضی هستن، دوست دارن و تلاش می‌کنن که تو این جامعه زندگی کنن. اینجا رو به عنوان وطنشون پذیرفتن، هونطور که خیلی جاهای وبلاگم نوشتم بستگی داره که چی از زندگی می‌خواهیم و چه شرایطی داریم!